Gdybym miała odwagę

Jest takie miejsce w Sztokholmie, gdzie kończy się Mälaren a zaczyna Bałtyk. Stojąc zimą przy Slussen, w trakcie naprawdę zimnych miesięcy po lewej stronie rozciąga się połać grubego lodu, po którym mieszkańcy miasta biegają na skróty ze Starego Miasta na Södermalm (ale musi być naprawdę zimno!). Po prawej, morskiej stronie - terminale promowe, skąd w głąb archipelagu i dalej na wschód odchodzą promy. Bałtyk jest w tym miejscu ciepły, nie poddaje się zimie.

Podczas jazdy metrem do pracy to przy Slussen pociąg wyjeżdza z tunelu i za oknami widać mosty i wody miasta. To właśnie wtedy większość nieprzytomnych podróżnych z ipodami w uszach podnosi wzrok - bo szkoda stracić tej chwilę, spojrzenie na uspokajającą wodę jeziora i wieże domów na skraju Södermalm.

Dziś Mälaren było kompletnie zlodowaciałe. Poszarpane kawałki lodu przypominały zamarznięte fale, które jakby do końca nie chciały się oprzeć prawom fizyki. I później stopniowo, pod jednym z mostów - poddały się gładkości chłodu i stworzyły idealną, białoprzezroczystą taflę. Gdybym miała odwagę - przeszłabym się na spacer wśród tych lodowych fal.

Do pozazdroszczenia - Sztokholm z moich okien

Wieczorami głaszczemy się po brzuchu

Pisarka, która niewiele rozumie

Z kilku powodów czytam znowu "Polkę" Gretkowskiej. Wnioski? Nie, jednak nie jest to fajna książka.

Nie mam na myśli jej stosunku do ciąży, który akurat jest jak najbardziej w porządku, bez ginekologicznych detali, bez uniesienia błogosławieństwem i rolą Pramatki, reinkarnowanej w jej ciele, albo, co gorsza, noszącej "dzidziusia pod serduszkiem". Umiarkowanie antropologiczne spojrzenie na ten stan jest mi bliskie. Ale ta Szwecja z jej opisów - strasznie daleka.

Gretkowska nigdy nie pokochała Skandynawii, co przebija z każdej linijki na jej temat napisanej. Nie rozumie Szwedów, krajobraz jej nie koi, tylko nudzi, meble z Ikei śmierdzą. Nigdy nie nauczyła się szwedzkiego, co dziwi, skoro język jest kluczem do zrozumienia rzeczywistości, na którą się zdecydowała. Robi błędy gramatyczne, pisze po szwedzku niepoprawnie, bez serca, bez chęci, by było prawidłowo (w końcu po polsku nie robi błędów ortograficznych!) i miało sens. Jej ginekolog ma na imię Brigitta? Nie sądzę. Szwedki mają na imię Birgitta i nie wydaje mi się, by ta, którą spotkała Gretkowska była wyjątkiem.

Gubi sens świętych dla Szwedów długich i krótkich samogłosek (wg Gretkowskiej sällskapsjuk-osoba nie mająca ochoty na kontakty towarzyskie, normalna w końcu sprawa - to salskapsjuk - nie dość, że napisane z błędem - halo, wydawco! - to jeszcze zupełnie niepojęte zjawisko).

Jej lądowania na sztokholmskim lotnisku są przykrymi uderzeniami o twardą ziemię, daleko jej do zachwytu Olgi Tokarczuk nad piękną podłogą terminalu i mojego - nad jego przestrzenią i spokojem.

A ja lubię lądować w Szwecji. I dlatego się nieco na Gretkowską obrażam. Że nie wystarczyło jej chęci, by te twarde uderzenie kół samolotu o granitowy kontynent polubić.

Nawet jeśli tylko dla siebie - powrót

Po dwóch miesiącach nieupdatowania - powracająca M wie doskonale, że wraca wyłącznie do siebie. Dziś w godzinie południowej, bez szansy na lunch czy spacer od wielu tygodni, stukając zimnymi paluchami w klawiaturę (w nowym biurze w środku skandynawskiego lutego chodzi klimatyzacja jak w hotelu w Bangkoku w środku lata) - dostałam wiadomość od M, który, sądząc po treści - znajdował się w podobnym stanie służbowej histerii. I po co?

Od dwóch miesięcy ani słowa na blogu. Może z dwa fajne zdjęcia. Masa nieodpowiedzianych mejli. Ciało całkowicie zesztywniałe, przyzwyczajone od trzech lat do dwóch godzin jogi tygodniowo drętwieje w pozycji wojownika. Wracam dla siebie, do siebie. Może nie na wieś na tydzień, ale na godzinę dziennie jak najbardziej.

A chłopaki są dziewczynami

No więc nie widzieliśmy słońca od dwóch tygodni. Teoretycznie chwilę po ósmej rano nastaje dzień, niebo staje się jaśniejsze niż o drugiej nad ranem, a około piętnastej jest zauważalnie ciemniej. Niebo ma kolor buroniebieski, pod koniec dnia zapada się znowu w ciemność. I nie ma słońca. Wierzę, jakkolwiek banalnie to brzmi, że jest gdzieś za tą wrogą zasłoną. Pamiętam najjaśniejsze dni sztokholmskie, frustrację letnich nocy bez snu. I tęsknię.

A kilka lat temu, na widok grudniowego słońca L zakrył oczy rękoma, mruknął "Noooooo..." i powiedział, że tego czegoś nie powinno być w grudniu wcale widać. Ja jednak uważam, że powinno.

A na rozśmieszenie w tych ciemnościach tegoroczne wydanie Lucii, czyli świętej katolickiej ze świecami we włosach, która z racji niesionego światła jest wyjątkowo przez Szwedów kochana. Co roku w każdym przedszkolu, szkole i mieście wybierana jest Lucia, która dzisiaj z rana krąży w białej kiecuszce, z włosami w płomieniach i śpiewa nabożne piosenki o świetle. A w tym roku niespodzianka, również chłopaki mogą zostać Lucią! Według mnie, osoby bez zasad, oczywiście rewelacja, a argument, że Lucia była kobietą i z związku z tym tylko kobieta powinna wcielać się w jej rolę jest tak samo ważny, jak fakt, że była ona brunetką i wyłącznie brunetki mogą nosić świeczki we włosach. Hihi.

M pęka ze śmiechu

Przeprowadzamy się za trzy tygodnie. W związku z tym, że dom jest nowy i wszyscy lokatorzy dostają klucze tego samego dnia, spółdzielnia opracowała schemat korzystania z windy. Nam wolno w niedzielę 21 grudnia między 8 a 10 rano. Polacy pękają ze śmiechu, Szwedzi dziwią się Polakom. I love Sweden.

A nowego bloga zaczął pisać Michał Santesson, mój ulubiony półpolski szwagier. Pisze po szwedzku o ciekawych zjawiskach przyrody i tylko trochę się dziwie, że pierwszy wpis nie został poświęcony minerałom. Pierwszy wpis jest o inteligentnych grzybach. Hihi!