Whatever the weather is on April 29th, on the 30 towards the evening we are doomed anyway. There is no such a thing as a bright, warm evening of the Walpurgi's night, the night when we Scandinavians say goodbye to the wintertime. Yes, it IS one month after the actual beginning of spring. Everywhere else, not here.
Passed days were incredible. Made me paint my toe nails red (read: ready to wear sandals!). Made me go and get a set of super expensive and simply fabulous contact lenses so that I can use my sunglasses again after the whole winter of eye trouble. Made me stretch my arm while biking to run the warm, smooth air between my fingers.
Tonight is rainy and we are sitting in. Did not go to see the fires that are lit everywhere in the city by its pagan inhabitants. The tradition of the Enclosure of the Fallen is followed by the return of the light which is expected tomorrow (yes!).
I know people that actually think about going for the First of May demonstration. We live in the only truly, madly, deeply socialist-pagan society of the world, let me tell you.
onsdag 30 april 2008
onsdag 23 april 2008
måndag 21 april 2008
The days are stretching before the summer
Dni w Sztokholmie totalnie porozciągane z swojej jasności. Cudowności. Słońce wstało dziś parę minut po 5, około 21 nie będzie jeszcze zupełnie ciemno. Ćwiczenia przed Midsommar.
Coś trzeba robić z tym jasnym czasem. Nie zwijam się na kanapie, szkoda mi każdej sekundy światła, spaceruję szaleńczo, robię zdjęcia.
Na oknie zasadziłam cztery zioła: bazylię, pietruszkę, szczypior i tymianek, poopisywałam tabliczkami w trzech językach (parsley, pietruszka, persilja) i mamrocząc zaklęcia wiosennej czarownicy czekam, aż wykiełkują.
Zima została zapomniana.
***
Days in Stockholm are totally stretched in their lightness. Wonderfullness. The sun goes up a couple of minutes after 5, it does not get dark until 9. Excercises before Midsummer.
Something has to be done with the stretched time. I do not curl up on the sofa, it seems to be such a waste. I walk like a loonatic, take pictures.
I planted four herbs on my window: basil, thyme, parsley and chive. I put trilingual nametags in the pots (basil, basilika, bazylia), and casting spells of a spring witch I wait until they grow.
The winter is completely forgotten.
Coś trzeba robić z tym jasnym czasem. Nie zwijam się na kanapie, szkoda mi każdej sekundy światła, spaceruję szaleńczo, robię zdjęcia.
Na oknie zasadziłam cztery zioła: bazylię, pietruszkę, szczypior i tymianek, poopisywałam tabliczkami w trzech językach (parsley, pietruszka, persilja) i mamrocząc zaklęcia wiosennej czarownicy czekam, aż wykiełkują.
Zima została zapomniana.
***
Days in Stockholm are totally stretched in their lightness. Wonderfullness. The sun goes up a couple of minutes after 5, it does not get dark until 9. Excercises before Midsummer.
Something has to be done with the stretched time. I do not curl up on the sofa, it seems to be such a waste. I walk like a loonatic, take pictures.
I planted four herbs on my window: basil, thyme, parsley and chive. I put trilingual nametags in the pots (basil, basilika, bazylia), and casting spells of a spring witch I wait until they grow.
The winter is completely forgotten.
torsdag 17 april 2008
Sophistication breakdown
Small things can make me happy - that is a rule when you decide to exist in a microworld (and microworld has a double meaning here, keep on reading!). We were making some sandwiches in our work kitchen in the morning and my colleague's coffee exploded in the microwave oven. Well, you laugh your pretty butt off, what else can you do? Low as it is, sometimes sophistication just does not stick to me. So the exploded coffee and a dirty interior of the oven made me happy.
Besides, it's just so sunny!
Besides, it's just so sunny!
onsdag 16 april 2008
Ecosverige
Lubię Szwedów za parę rzeczy (lukrecję, feminizm i inne takie), ale chyba najbardziej - za fakt, że przemawiąją do nich racjonalne argumenty. Cecha ta dotyczy wielu aspektów życia społecznego, ale w tej chwili chodzi mi głównie o ich stosunek do środowiska naturanego.
Jest on spokojnie racjonalny: jest fatalnie, możemy jednak zrobić to, to i tamto, aby było nieco lepiej, albo chociaż nie gorzej. Racjonalne argumenty stanowią o skuteczności ich działań. Segregują śmieci w zaufaniu, że sąsiad robi tak samo. Sąsiad segreguje, bo jest przekonany (a raczej ufa, zaufanie społeczne to istota szwedzkiej duszy i systemu politycznego), że wieksza część znajomych segreguje (dlaczego nie, przecież to jest racjonalne, proste i nieczasochłonne rozwiązanie problemu, pod warunkiem, że do większości docieraja racjonalna argumentacja). Rezultat: wszyscy segregują.
Szwedzka prasa pisze o zanikającej populacji dorsza w Cieśninach Duńskich i na zachodnim wybrzeżu (tam, gdzie leży Göteborg), więc topowe restauracje w całym kraju wyprowadzają dorsza z menu, co spotyka się z totalnym zrozumieniem klientów. Nie ma sprawy, nie jemy dorsza - zamiast dorsza fundujemy sobie ekologiczną wołowinę.
No i dobra moda na second hand. Gdzie można kupić wszystko, skąd wypada mieć fajne gadżety do domu/torebkę/wózek dla dziecka, zgodnie ze sloganem jednej z sieci sklepów z używanymi rzeczami: Po co kupować nowe, skoro tyle jest pieknych, starych rzeczy. Rezultat? Nie wyrzuca się ciuchów, mebli, sprzętów gospodarstwa domowego, tylko zamawia samochód firmy zajmującej się zbieraniem tego typu śliczności, której samochód zabiera niechcianą sofę. Będzie do kupienia w jednym ze sklepów sieci za jakiś czas za 500 koron.
Za tyle kupiliśmy jakiś czas temu dwie półki na książki, na nasze designersko niewprawione oko - przełom lat 50. i 60. Patrzymy na nie z miłością każdego dnia, mieszczą chaos naszych książek w cudowny sposób. Do you think that the person who first bought them is dead now? - zapytał L, gdy przywieźliśmy je do domu. Yes, I do. Straszy w szparze między półką a ścianą, a nocami z nudów rzeźbi w kurzu.
Jest on spokojnie racjonalny: jest fatalnie, możemy jednak zrobić to, to i tamto, aby było nieco lepiej, albo chociaż nie gorzej. Racjonalne argumenty stanowią o skuteczności ich działań. Segregują śmieci w zaufaniu, że sąsiad robi tak samo. Sąsiad segreguje, bo jest przekonany (a raczej ufa, zaufanie społeczne to istota szwedzkiej duszy i systemu politycznego), że wieksza część znajomych segreguje (dlaczego nie, przecież to jest racjonalne, proste i nieczasochłonne rozwiązanie problemu, pod warunkiem, że do większości docieraja racjonalna argumentacja). Rezultat: wszyscy segregują.
Szwedzka prasa pisze o zanikającej populacji dorsza w Cieśninach Duńskich i na zachodnim wybrzeżu (tam, gdzie leży Göteborg), więc topowe restauracje w całym kraju wyprowadzają dorsza z menu, co spotyka się z totalnym zrozumieniem klientów. Nie ma sprawy, nie jemy dorsza - zamiast dorsza fundujemy sobie ekologiczną wołowinę.
No i dobra moda na second hand. Gdzie można kupić wszystko, skąd wypada mieć fajne gadżety do domu/torebkę/wózek dla dziecka, zgodnie ze sloganem jednej z sieci sklepów z używanymi rzeczami: Po co kupować nowe, skoro tyle jest pieknych, starych rzeczy. Rezultat? Nie wyrzuca się ciuchów, mebli, sprzętów gospodarstwa domowego, tylko zamawia samochód firmy zajmującej się zbieraniem tego typu śliczności, której samochód zabiera niechcianą sofę. Będzie do kupienia w jednym ze sklepów sieci za jakiś czas za 500 koron.
Za tyle kupiliśmy jakiś czas temu dwie półki na książki, na nasze designersko niewprawione oko - przełom lat 50. i 60. Patrzymy na nie z miłością każdego dnia, mieszczą chaos naszych książek w cudowny sposób. Do you think that the person who first bought them is dead now? - zapytał L, gdy przywieźliśmy je do domu. Yes, I do. Straszy w szparze między półką a ścianą, a nocami z nudów rzeźbi w kurzu.
onsdag 9 april 2008
I am feeling a bit edgy, darling
W Sztokholmie spadł dzisiaj śnieg, co sprawiło, że nie mogłam jechać do pracy rowerem. Nie powinnam tego robić i tak, ponieważ jestem chora. A jestem chora z powodu stresu, który z kolei jest spowodowany pracą. Nic nie jestem w tej chwili w stanie zrobić, żeby sobie pomóc. Moje ciało karze mnie za wszystko, co sobie funduję. Wszyscy, dokładnie wszyscy w moim otoczeniu są rozdrażnieni.
Przyjemne spostrzeżenie: opalenizna z wakacji na foto wciąż zachowana na moim ciele. Widać ją na tyłku, jeśli chcecie wiedzieć.
***
It snowed today in Stockholm which made it impossible for me to bike to work. I should not bike anyway, because I am sick, and I am sick because I am stressed. I am stressed about work and nothing really can be done about it. My body is saying no to everything that my mind is going through. It hates me for what I put it through.
Everyone, literally everyone I know is being edgy nowadays.
Happy to notice, though, that some suntan still remains on a certain part of my body after the holiday from the photograph above. Yes, it still shows on my butt, if you wanna know.
tisdag 8 april 2008
Dialectless
I realised I can only speak one language: Polish.
Which sounds (reads) ridiculous, since it's written in English. If you heard me say that, though, you would hear that: I can only speak one language, my first and only Polish. To make things worse, it is a standard television Polish, a boring, "I come from nowhere" kind of Polish, a language that originates in my strict linguistic upbringing (two linguists at home) and leads to nowhere.
I am so jealous of dialects. In Sweden, everyone's language is from somewhere, it reveals where you come from in the first sentence you say. You are from Gotland, Stockholm, Goteborg and Malmo and EVERYBORDY knows. Think what amazing kind of sense of belonging it creates if it sounds in every word you say. Inevitable business cards you give away with your first hellos: the way you pronounce certain consonents, how your grammar varies, how you vowels sing or lie flat because they are made of wood. I love that.
I am jealous of people who can do dialects. I am jealous of L and his Gotlandic, I am jealous of how proud he is to speak the dialect considered the prettiest (hmmm...).
I am jealous of L who can do any English dialect he likes, not to mention the certain actor whose Scottish is equally sexy as it is annoying when Billy Connolly speaks it, but most importantly, tells everyone where he comes from.
I would like that for myself. Instead, I speak Polish from nowhere, English from Poland with ambition to sound like Rachel Green from Friends, and a particular hybrid of Swedish, resulting from the two languages mentioned above. It makes me feel very unparticular, mellow and avrage. And who wants to feel like that?
Which sounds (reads) ridiculous, since it's written in English. If you heard me say that, though, you would hear that: I can only speak one language, my first and only Polish. To make things worse, it is a standard television Polish, a boring, "I come from nowhere" kind of Polish, a language that originates in my strict linguistic upbringing (two linguists at home) and leads to nowhere.
I am so jealous of dialects. In Sweden, everyone's language is from somewhere, it reveals where you come from in the first sentence you say. You are from Gotland, Stockholm, Goteborg and Malmo and EVERYBORDY knows. Think what amazing kind of sense of belonging it creates if it sounds in every word you say. Inevitable business cards you give away with your first hellos: the way you pronounce certain consonents, how your grammar varies, how you vowels sing or lie flat because they are made of wood. I love that.
I am jealous of people who can do dialects. I am jealous of L and his Gotlandic, I am jealous of how proud he is to speak the dialect considered the prettiest (hmmm...).
I am jealous of L who can do any English dialect he likes, not to mention the certain actor whose Scottish is equally sexy as it is annoying when Billy Connolly speaks it, but most importantly, tells everyone where he comes from.
I would like that for myself. Instead, I speak Polish from nowhere, English from Poland with ambition to sound like Rachel Green from Friends, and a particular hybrid of Swedish, resulting from the two languages mentioned above. It makes me feel very unparticular, mellow and avrage. And who wants to feel like that?
söndag 6 april 2008
fredag 4 april 2008
The summary
I ruined two bikes this week.
I got a raise.
I had someone yell at me and slam the door behind her, which made me think she is 12 years old.
I worked for three people, although I am just one, sometimes not even that.
I overslept four times out of five.
Do I want the week to end? YES!
I got a raise.
I had someone yell at me and slam the door behind her, which made me think she is 12 years old.
I worked for three people, although I am just one, sometimes not even that.
I overslept four times out of five.
Do I want the week to end? YES!
Prenumerera på:
Inlägg (Atom)
