The perspectives

Dokładnie tak, jak napisał Polityczny T tutaj nastąpiło spotkanie na szczycie między M a T. Przy pilsnerach ze strony T i caipirinhach dla M, dyskutowaliśmy w Niedzielę Wielkanocną na tematy takie jak: feng shui, miłość i umiarkowanie, którego uczymy się oboje od jakiegoś czasu (szeroko pojęte, dobre umiarkowanie w używaniu rzeczy, które do niedawna były super, a teraz zostały zastąpione przez wieczory na kanapie, z książką i stopami dotykającymi kogoś miłego, również siedzącego na tej kanapie).

Rozmawialiśmy również o perspektywach, z których spoglądamy na świat, i które mają odzwierciedlenie w naszych blogach. Różnice oczywiste dla czytelników. Tomasz wymyślił jakiś czas temu słówko "mikroświat" dla tego, na czym lubię się koncentrować, ja podziwiam jego ciągłą chęć komentowania wydarzeń politycznych i społecznych. Próbowaliśmy się przekonać, że to właśnie ta druga perspektywa jest fajniejsza, ciekawsza. Po chwili przemyślenia wniosek jest oczywiście jeden: zarówno komentowane przez T dzienniki, jak i moje popołudnie spędzone na podwórku przy czyszczeniu roweru na wiosnę (temat jak marzenie dla M in Stockholm) są jednakowo bez znaczenia. Mimo to lubimy o tym pisać.

Czasem global spotyka mikroświat: moje wspomnienie uśmiechu mnicha tybetańskiego, który leciał obok mnie z Hamburga do Sztokholmu ubiegłej jesieni, tak spokojny podczas jakże denerwujących dwóch godzin lotu - i zdjęcia z Tybetu, które codziennie biją mnie po oczach.

Nie będę oglądać Olimpiady, bo nie interesuje mnie sport. Nie obejrzę otwarcia ani zamknięcia. Patrzę na metki ciuchów, naklejki na gadżetach w sklepach. Odkładam te z "Made in China". Tyle.

***
Exactly as Political Tomasz mentioned here, M and T met during the Easter Sunday and discussed such topics as feng shui, love and moderation (understood as replacing things we used to consider exciting by lazy evenings with a book on the sofas, with our feet touching someone nice nearby).

We also discussed the differeces in our perspectives, which are obviously reflected in our blogs. It was T who came up with the word "microworld", describing what I like to concentrate on, while I admire his engagement in the political and social issues. We tried to convince each other that the other's perspective is the cooler, more exciting. My conclusion, after a moment's reflection is as follows: both yesterday's news and my afternoon in the yard, preparing my bike for the season (a topic potentially exciting for M in Stockholm) do not matter at all. But we like to write about them anyway.

Sometimes the global meets the microworld, though. I remember when this monk smiled at me calmly during a particularly annoying flight from Hamburg to Stockholm last fall. I think of him when bloody pictures from Tibet hit my eyes from the morning papers.

I am not going to watch the Olympics, because I am not interested in sport. I am not going to watch the opening or closing. I pick a t-shirt or a gadget in a store and put in back when I see "Made in China". That's all.

Jews of different religions meet on Good Friday in the subway corridors

I did not walk in any subway corridor today, but the silent sadness of today made me think of the Zagajewski poem that I read a long time ago. There is something quite incredible about being alone during holidays, away from home where all relevant rituals are being performed. Swedes of different religions meet today on the pavements of Stockholm, sliding on melted snow, renting dvds for the long weekend and buying tones of candy to stuff their cardboard Easter eggs with them.

Stockholm made me realise how meaningless days like today can be. There are millions people around the world to whom Xmas Eve or the Good Friday are days like any other. That the end of Ramadan or Swedish Midsummer make me feel like a Muslim on Xmas - they are just so unimportant to me.

The discovery that we are all different is very liberating and causes a pinch of loneliness.

I am off to Poland tomorrow at 13.40, towards the eggs breaking while being boiled in onion peels and, probably, towards the snowstorm on the day of Ressurection.

Żydzi różnych religii spotykają się w Wielki Piątek w korytarzach metra

Nie było mnie dzisiaj w żadnym korytarzu metra, ale spokój i subtelny smutek dzisiejszego dnia przyniósł do głowy dawno przeczytany wiersz A. Zagajewskiego, którego początek w tytule. Jest coś niesamowitego w byciu w dzień świąteczny kompletnie samej daleko od domu rodzinnego, w którym w tym czasie rozgrywają się stosowne rytuały. Szwedzi różnych religii spotkali się dzisiaj na chodnikach miasta, ślizgając się na rozmoczonym porannym śniegu, wypożyczając filmy dvd na długi weekend i kupując kilogramy słodyczy, by wypchać nimi wielkanocne kartonowe jaja.

Dopiero Sztokholm uświadomił mi, że dni jak dzisiejszy mogą nic nie znaczyć. Że są miliony ludzi na świecie, dla których Wigilia czy Wielki Piątek to dni jak każde inne. Jak dla mnie zakończenie Ramadanu, czy szwedzki Midsommar, kiedy zawsze czuję się jak Muzułmanin na Gwiazdkę - tak bardzo mnie to nie dotyczy.

Odkrycie, że nie jesteśmy jednakowi, jest dobre, wyzwalające, ale przynosi ukłucie samotności.

Do zobaczenia na Święta w Polen, jutro 13.40 start w stronę bazi, popękanych pisanek gotowanych w łupinach cebuli i zadymki śnieżnej w samo Zmartwychwstanie.

Stockholm played along

It snowed today in the microworld. A walk from work home made me realise how much the white sheet suits this city. Missed the view of snow falling to the sea, melting in it. Dark, slow water under Stockholm bridges, the harbor - all that made me realise how I like being here.

Came back from Gothenburg yesterday, a city that was traditionally so good to me. It is virtually a different Sweden there and different kind of Swedes, smiling and slow, with carpets of crocus all over the city every time I visit. A tram ride reminded me of sweet university times, almost looked for some familiar faces from the period in my life when I studied, read books and made friends onboard.

Stockholm played along my feelings today and I am grateful for it. A colleague and friend passed away in the morning and most of us who exchanged sad, surprised messages about that today could not really stand the thought of him having a coffee with us just last week and now being so simply, terribly gone. You cannot really take it easy a bit, can you? I asked him then. He could not.

I thought about that walking above the dark water, in the lazy, camling snow. Gaining distance. It was soothing and good.

Things girls do when they are home alone

Having a guy on the opposite hemisphere has some advantages. You get to walk around with a facial and read books like "Atonement" without ironic comments from the person from the next pillow (raising his eyes from some Vonnegut or something). There you go!

Hills covered with baboons

L jest w Afryce. Pisze stamtąd najbardziej niesamowite smsy: o modliszce na firance i pawianach, które harcują po niedalekich wzgórzach i obudziły go dziś rano. Istnienie takich miejsc jest dla mnie totalnie nierealne, dalekie wzgórza usypane małpami gdzie kręcą firmy panowie i panie z National Geographic. Wierzę, że one istnieją bardziej dzięki jego smsom niż całemu nakładowi Lonely Planet pt. "South Africa, Lesotho and Swaziland".

***

L is in Africa. He writes the most amazing sms from there: about the praying mantis on the courtain and baboons monkeying around nearby that woke him up this morning. The existance of such places is completely surreal to me, faraway hill covered with monkeys, hills where boys and girls from National Geographic make their movies. I believe in existence of such places more thanks to his sms than the whole edition of Lonely Planet "South Africa, Lesotho and Swaziland".

Empty

Słońce na klawiaturę

Do listy skutków życia w kraju o klimacie kapryśnym niczym primaballerina, oprócz niewatpliwego zahartowania na deszcze i chlody, i upartego utrzymywania, że "u nas wcale nie jest tak zimno", dopisuję kolejny symptom: uwielbienie dla internetowej prognozy pogody. SMHI, lokalne biuro synoptyczne, jest dla moim prywatnym barometrem dobrego nastroju, rzecznikiem moich marzeń o słońcu. Zaglądam codziennie, karmie się obietnicami ciepła, zacieram ręce pokazując L kolejne dowody, że zima jako zjawisko zniknie wkrótce bezpowrotnie z kalendarza, klikam i ręce mi się trzęsą w oczekiwaniu na wyrok dnia.

Dzisiaj świeci słońce, w pracy pada prosto na klawiaturę komputera, a więc i na moje ręce. Jest mi ciepło i dobrze.

PS. Nie znam logiki rządzącej językiem tych notek. Tę być może przetłumaczę na angielski, jeśli wieczorem dopadnie mnie nuda. Kiss!

Spain in b&w

No!

I don't wanna be back to Stockholm! Seems like sense and sensibility have a new meaning nowadays, just after our return from the warm and relaxed Spain. Stockholm is sense, any other place we have been to lately is sensibility. Sensitivity? Warmth, wine and friends. Seems like I cannot really count on those every day, happy to have that every once in a while, in massive portions of joy.

Stockholm has been rainy/snowy nowadays. Since I decided to give up buying the month card for the metro (another raise of fares, 690 sek is something I can absolutely afford and at the same time something completely incompatible with my needs and level of service), I walk and maybe will bike everywhere. I guess it will be hard, but what the hell. I know one of those days I am going to wake up to a sunny mornining here in the North, wake up happy and walk to work with a cup of coffee in my hand. Looking forward to it!